جهانی سازی : استعمار مدرن

اول باید یک تمایزی قائل بشیم بین جهانی شدن و جهانی سازی. جهانی شدن یعنی اینکه هر کشوری باید با سایر کشورها رابطه برقرار کنه، چه اقتصادی چه فرهنگی و چه هنری. اما جانی سازه یعنی اراده قوی و قدرتمند نظام سرمایه داری برای تعیین خط مشی برای دیگر کشورها و به خصوص کشورهای عقب مانده. برنامه ریز و هدایت کننده این روند عمدتا آمریکا و در مرحله بعد گره هفت و سپس گروه 26 هستند (که من اطلاعاتم راجع به این گروه ها کمه).

اما فرق این دو اصطلاح در اینه که در جهانی شدن مدیران و مردم یک کشور تصمیم میگیرند که چجوری جهانی بشند، مثلا چه اجناسی رو بخرند و چه اجناسی رو صادر کنند. اما در جهانی سازی استعمارگران تکلیف تعیین می کنند و کشورها منفعلند.
دستگاه جهانی سازی چند ارگان قوی عمل کننده داره: سازمان اقتصاد جهانی، ناتو و سه سازمان دیگه یعنی وزارت خزانه داری آمریکا، بانک جهانی و صندوق بین المللی مایه ( یعنی همون پول).

شعار این روند جهانی سازی هم همون شعار کهنه دروغین سردمداران تروریست یعنی اشاعه دموکراسیه که نمونه هاش رو میشه در همسایه هامون که همون عراق و افغانستان باشن دید که چه دموکراسیه قوی ای با توپ و تفنگ براشون درست کردند. و ظاهرا" هدف این روند این نیست که مردم این کشورها در رفاه زندگی کنند هرچند ممکنه این اتفاق پیش بیاد مثل چین شده . اما در مکزیک و برزیل باعث افزایش فقر و اختلاف طبقاتی شدید شده.

کشورهای عضو باید یک سری شرایط رو بپذیرند. مثلا اینکه تعرفه های گمرکی دیگه دست خود کشور نیست و دست همین سازمان هاست. می دونیم تعرفه های گمرکی برای حمایت از کالاهای داخلی وضع میشه. حالا وقتی این تعرفه ها رو کم کنیم در واقع حمایت رو از اونها کم کردیم و اونها رو در رقابت بیشتر با کالاهای خارجی قرار میدیم. وقتی این تعرفه ها دست خود کشور نباشه هیچ تضمینی برای حمایت از اونها وجود نداره. معلومه که در چنین وضعی کارخانه های جدید کمتر می تونند دوام بیارند چون به محض ساخته شدنشون در یک رقابت شدید با کالاهای هم جنش خارجی قرار میگرند و اگر کیفیت اونها از همون اول خوب نباشه چون تعرفه های گمرکی هم پایینه قیمت کالاهای خارجی هم کم میشه و مردم از کالاهای خارجی خرید می کنند پس این کارخونه مشتری نداره و باید جمع بشه. در کشورهای در حال توسعه وقتی چنین وضعی پیش بیاد به سرعت کارخانه های داخلی جمع میشن و جای خودشون رو به خارجی ها میدن. اینطوری مردم هم به خرید کالاهای خارجی عادت می کنند و ..... بله، اسم این رو میگذارند استعمار. یعنی کشوری وابسته به کشورهای دیگه باشه. خوب این در کشور ما هم که فرهنگ استفاده از کالاهای داخلی (هر چند که واقعا خوب هم باشند) وجود نداره به راحتی اتفاق خواهد افتاد.

از شرایط دیگه پذیرفتن قانون کپی رایته. یعنی از اون به بعد برای هر بار نصب ویندوز باید 100 دلار پول بدیم! یا برای خرید 3ds max که یک برنامه بسیار قویه 3055 دلار برایر 26,710,477 ریال پول بدیم (طبق گفته babylon) ! یا لابد برای همون ماریو باید 9.99 دلار پول بدیم. اون 0.01 هم برای خودمون که بریم باهاش برای خانواده نارنگی بخریم!

------------

امیدوارم که از این آخرین پست های من استفاده کرده باشید.شرمنده زیاد شد.